Waarom trauma geen quick fix kent

In onze prestatiegerichte samenleving is snelheid een deugd geworden. Snelle resultaten, snelle groei, snelle oplossingen, zelfs als het gaat om iets diep menselijks als trauma. Regelmatig zie ik op social media posts voorbijkomen waarin wordt beloofd dat trauma in één sessie of met één techniek opgelost kan worden. Alsof heling iets is wat je kunt afvinken.

Maar trauma is geen eenduidige gebeurtenis die je ‘even’ oplost. Het is een ervaring die zich vastzet in ons lichaam, ons zenuwstelsel en in de dynamieken van het familiesysteem waarin we zijn opgegroeid. Het leeft voort in overtuigingen, reacties en onbewuste patronen.

En juist omdat het zo diep verweven is met wie we zijn, kan herstel ook niet gehaast worden.

Herstel is een geleidelijk proces

Echt herstel vraagt tijd. Het is een proces van laag voor laag afpellen, van leren reguleren, van opnieuw vertrouwen bouwen, in jezelf, in relaties, in het leven. Soms voelt het alsof je stilstaat, of terugvalt. Soms lijkt het alsof je niets bereikt. Maar juist die schijnbare stilstand is vaak een moment van integratie.

Het is in de herhaling, in de veiligheid van een zorgvuldige begeleiding, dat er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Voor zachtheid. Voor groei van binnenuit.

De illusie van de ‘quick fix’

De belofte van snelle heling is begrijpelijk. Wie lijdt, wil verlichting. En wie helpt, wil hoop geven. Maar wanneer we de diepte van trauma proberen te reduceren tot een truc of een methode, doen we tekort aan de mens die probeert te helen.

Er is niets mis met verlangen naar verandering. Maar die verandering is duurzaam wanneer ze geworteld is in bewustzijn, in lijfelijke aanwezigheid, in het toelaten van wat er is, ook als dat pijnlijk of verwarrend is.

De kracht van vertraging

Binnen systemisch werk kijken we niet alleen naar het individu, maar naar de grotere verbanden waar iemand deel van uitmaakt. Trauma ontstaat vaak in relatie, en dus vindt heling ook plaats in relatie, met anderen, met het familiesysteem, met jezelf.

Daarom geloof ik dat er geen standaardroute is. Geen wondermethode. Maar wel een weg. Een geleidelijke, soms moeizame, maar ook ontroerende weg.

In de vertraging schuilt ruimte voor werkelijke transformatie.