De zachte echo : Over resoneren in het veld van Familieopstellingen

Het werk als familieopsteller is intens. Dat zal voor velen die het doen herkenbaar zijn. De processen die zich voltrekken zijn rauw, echt, en vaak diep ontroerend. Het raakt niet alleen de deelnemers, maar ook ons als begeleiders. Regelmatig hoor ik collega’s – en voel ik zelf – die vreemde zwaarte na een opstelling. Die vermoeidheid, die onbestemde druk op het hart, of dat stille verdriet dat niet van ons lijkt te zijn.

En toch... lijkt het soms alsof we iets 'verkeerd' hebben gedaan. Hebben we iets over het hoofd gezien? Hebben we te veel ruimte gegeven, of juist te weinig? Maar steeds vaker besef ik: het is niet dat we iets fout doen. Wat we voelen, is dat we resoneren met iets dat in het veld is aangeraakt.

In een opstelling openen we een ruimte waarin het systeem van een ander zich mag laten zien. Dat systeem weet precies wat het nodig heeft om te bewegen, om zichtbaar te worden. Wij bieden alleen de bedding – een liefdevolle, open, en oordeelloze ruimte waarin datgene wat lang verborgen bleef eindelijk tot spreken komt.

Maar het systeem houdt zich niet aan de grenzen van tijd of rol. Als iets ouds, iets pijnlijks of iets onafs aan het licht komt, blijft dat soms in de lucht hangen. En wij, als begeleiders, staan daar middenin. Soms nemen we een stukje mee naar huis, onbewust. Niet omdat we dat moeten dragen, maar omdat het menselijke hart resoneert.

Wat mij helpt, is dit te erkennen. Niet als een fout, maar als een echo. En ook dát hoort erbij. Soms vraagt het veld om iets wat niet direct opgelost kan worden. Soms toont het alleen. En dat is ook helend, al is het niet meteen voelbaar.

Het vraagt zorg voor onszelf. Gronding. Stilte. Ruimte om los te laten. En soms een collega bij wie je even mag leunen en zeggen: "Ja, dat was een zware vandaag."

Want het is intens werk. Maar ook prachtig.

En als we blijven herinneren dat we niet hoeven doen, maar slechts dragen, dan blijven we dicht bij de essentie van dit werk: de beweging komt van het systeem zelf. Wij hoeven het alleen maar te laten gebeuren.